Η Καλαμαριά αποτελεί μία από τις πιο περίβλεπτες περιοχές της πόλης, μια προνομιούχα περιοχή που εκτείνεται ανατολικά από την είσοδο της πόλης μέχρι τη θάλασσα. Μια περιοχή όμως με μεγάλη στασιμότητα για χρόνια, που πιθανά θα ευτυχήσει να δει το δικό της Μετρό να ολοκληρώνεται πριν και από κείνο της κεντρικής γραμμής, που όμως έχει ζητήματα θεμελιώδη που χρονίζουν. Από το Στρατόπεδο Κόδρα και την αξιοποίηση του μέχρι τη Μαρίνα και το Παλατάκι. Ο νέος δήμαρχος της περιοχής Γιάννης Δαρδαμανέλης είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να απαντήσει στο πως και αν προχωρούν τα θέματα.
Γ.Τ: Κύριε δήμαρχε, πώς βαθμολογείτε τον εαυτό σας; Με άριστα το 10 τι έχετε καταφέρει να πετύχετε σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο;
Κοιτάξτε αν αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι πετύχαμε όλα αυτά που σκεφτόμασταν και αυτά που σχεδιάζαμε. Ίσως έχουμε αντιμετωπίσει και περισσότερη γραφειοκρατία από αυτή που περιμέναμε, μεγαλύτερη αδράνεια από αυτό το τέρας που λέγεται ελληνικό δημόσιο, είτε αντιστοιχεί σε δήμο είτε αντιστοιχεί σε περιφέρεια, είτε σε υπουργεία. Παρ’ όλα αυτά, αν βαθμολογήσουμε το πόσο δώσαμε με βάση το 10, θα έλεγα 12. Η αλήθεια είναι ότι όλη η ομάδα εργαζόμαστε πάρα πολλές ώρες και μη ξεχνάμε και ότι λόγω Κλεισθένη έχουμε φτάσει να είμαστε η διοίκηση του δήμου με 10 δημοτικούς συμβούλους που σημαίνει ότι όταν οι διοικήσει κάναν ό,τι έργο κάναν με 25 άτομα στο δημοτικό συμβούλιο, εμείς τώρα θα κάνουμε με 10. Οπότε καταλαβαίνετε ότι είναι λιγότερα τα χέρια με βάση αυτά που προέβλεψε ο Κλεισθένης, δυστυχώς θα πω εγώ. Από κει και πέρα, δώσαμε το 100% μέχρι στιγμής των δυνατοτήτων μας. Το βλέπουν και οι συνδημότες μας. Γιατί συχνά πυκνά μου λένε: «Τέτοια ώρα γιατί είναι αναμμένο το φως στο γραφείο σου δήμαρχε;» Δεν καίει τσάμπα η λάμπα.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ είμαστε και κάνουμε πολλή δουλειά και νομίζω ότι αυτό έχει φανεί γιατί δεν έχουμε κρύψει κανένα από τα μεγάλα θέματα κάτω από το χαλί, δεν έχουμε κρύψει τίποτα. Σε όλα προσπαθούμε. Έχουμε ανοίξει θέματα όπως η διάνοιξη της οδού Πόντου, όπως το στρατόπεδο Κόδρα, όπως το παραλιακό μας μέτωπο, που σε μεγάλο βαθμό ήταν κάτω από το χαλί για αρκετά χρόνια. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται γιατί γίνεται πλέον μία συζήτηση για όλα αυτά τα μεγάλα θέματα. Δεν θυμάμαι να συζητάμε για την Πόντου παραπάνω από μία φορά τα δύο- τρία χρόνια, ήταν ένα θέμα το οποίο λίγο-πολύ δεν απασχολούσε το δήμο.
Εμείς τώρα, φροντίζουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε να κάνουμε σαφές ότι αποτελεί ένα πρόβλημα για το μετρό. Θα υπάρχει ένα πρόβλημα μόλις ολοκληρωθεί. Οι τελευταίοι τρεις-τέσσερις σταθμοί δεν θα επικοινωνούν μεταξύ τους και αυτό θα είναι ένα πρόβλημα στη λειτουργικότητα του μέσου. Ένα μέσο που κόστισε αρκετά στο δήμο Καλαμαριάς και στον κάθε Έλληνα φορολογούμενο και για αυτό πρέπει να είναι λειτουργικό. Δυστυχώς, έτσι όπως πάει να γίνει χωρίς τη διάνοιξη της οδού Πόντου, θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα όσον αφορά στον ανατολικό τομέα της επέκτασης.
Έχετε αναγκαστεί σε αυτον τον ενάμιση χρόνο να κάνετε συμβιβασμούς για να κερδίσετε την αυτοδυναμία σε καποιες αποφάσεις που έπρεπε να πάρετε και πόσο σοβαρές υποχωρήσεις πρέπει να κάνει κάποιος δήμαρχος για να έχει μαζί του περισσότερους δημοτικούς συμβούλους;
Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι υποχωρήσεις με αυτήν την έννοια δεν έχουμε κάνει. Εγώ νομίζω ότι ο Κλεισθένης, αν υπήρχε η πολιτική ωριμότητα να λειτουργεί σωστά, ίσως ήταν ένας καλός νόμος. Όμως, για τα ελληνικά δεδομένα και για το πώς λειτουργεί η απλή αναλογική, οπουδήποτε έχει λειτουργήσει, νομίζω ότι μάλλον συνέβη στρεβλά αν όχι καταστρεπτικά. Η εμπειρία μου, από το τεχνικό επιμελητήριο με έχει οδηγήσει στο να πιστεύω ότι μάλλον αντί για προγραμματικές συγκλίσεις και για συγκλίσεις σε σημαντικά ζητήματα καταλήγουμε να συζητάμε για το: «Πάρε μία θέση και σήκωνε το χέρι σου.» Δηλαδή ευτελίζεται. Σε τεράστιο βαθμό είναι ζήτημα πολιτικής ωριμότητας και νομίζω ότι ήταν και πολύ κακό timing σε μία κατάσταση με αυτήν την πολιτική ανωριμότητα αλλά και με μία τεράστια αξιακή και όχι μόνο οικονομική κρίση, είναι πολύ δύσκολη στιγμή για να περάσεις ένας τέτοιο νόμο μιας απλής αναλογικής. Δυστυχώς, αυτό οδήγησε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε ακυβερνησία σε κάποιους δήμους.
Από κει και πέρα, ως Καλαμαριά, επιλέξαμε από την αρχή να μην κάνουμε τέτοιου είδους συμφωνίες. Αυτό φάνηκε κιόλας. Είμαστε μία διοίκηση μόνο με στελέχη της γενιάς δημιουργίας. Δεν έχουμε δώσει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, κάποιες αμειβόμενες θέσεις ή θέσεις ευθύνης σε άτομα της αντιπολίτευσης. Και αυτό όχι από επιλογή 100%. Αν παρακολουθήσατε μετά την εκλογή μου ακριβώς κάλεσα όλες τις παρατάξεις να συνδιοικήσουμε το δήμο Καλαμαριάς. Είπα ότι όποιος επιθυμεί, μπορούμε να κάτσουμε στο τραπέζι να κάνουμε προγραμματικές συμφωνίες και με βάση αυτές τις συμφωνίες, τουλάχιστον στα μεγάλα θέματα, να οδηγηθούμε από κοινού σε κάποια μορφή συνδιοίκησης. Αυτό δεν επετεύχθη. Οι περισσότερες των παρατάξεων θα έλεγα πιο πολύ από άποψη ψυχολογίας παρά από άποψη πολιτικής απόφασης, επέλεξαν το να κάνουν αντιπολίτευση. Σε μεγάλο βαθμό η αντιπολίτευση αυτή κινήθηκε τα πρώτα χρόνια με έναν τρόπο όχι στείρο αλλά λίγο ότι αποτελούν την αντιπολίτευση αυτός είναι ο ρόλος τους. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω στείρο γιατί όντως υπήρχαν κάποια ζητήματα στα οποία μπορέσαμε κάτσαμε στο τραπέζι και συναποφασίσαμε κάποια πράγματα. Ας μη ξεχνάμε ότι είχαμε να διαχειριστούμε πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως αυτό του Covid και το πώς θα αντιδράσουμε, όπως και το θέμα της μαρίνας. Πάνω σε αυτό το θέμα αυτό που με εξέπληξε θετικά ήταν ότι καθίσαμε στο τραπέζι και οι περισσότερες των παρατάξεων κατάφεραμε να συμφωνήσουμε στα περισσότερα ζητήματα.
Στο ότι πρέπει να αλλάξει το σκηνικό στο παραλιακό μας μέτωπο και ότι πρέπει να φύγουμε από δόγματα και να πούμε ότι όντως το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να αξιοποιήσει τη μαρίνα. Χωρίς βέβαια αυτό να δοθεί χωρίς όρους. Οι όροι μας ήταν ξεκάθαροι, σαφείς και αρκετά συμφέροντες όσον αφορά στους πολίτες της Καλαμαριάς. Ζητήσαμε να γίνει το αλιευτικό καταφύγιο για τους ψαράδες μας στη Κρήνη αλλά και να αποδοθεί στο δήμο Καλαμαριάς η Πλαζ της Αρετσούς. Νομίζω ότι θέσαμε και αρκετά σαφώς το ότι στη μαρίνα της Αρετσούς δεν θα ανεχτούμε ποτέ να αποκλειστεί κόσμος, δηλαδή να μην έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι οι πολίτες της Καλαμαριάς και όχι μόνο.
Θέσαμε σαφώς ότι θέλουμε μία ήπια ανάπτυξη στην περιοχή, θέσαμε το ζήτημα των φυτεμένων δωμάτων, δηλαδή όποιες κατασκευές γίνονται να έχουν ένα φυτεμένο δώμα έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση ενός πάρκου για κάποιον βλέπει το χώρο από την Πλαστήρα. Ζητήσαμε επίσης, χαμηλού ύψους κτίρια, ζητήσαμε λιγότερη δόμηση, να μην υπάρχουν φράχτες και κάποια συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία όντως, αν υλοποιηθούν με τον τρόπο που τα ζήτησε το δημοτικό συμβούλιο, θα μιλάμε για μία μαρίνα της Αρετσούς, η οποία θα είναι όμορφη, λειτουργική και θα γίνει πόλος έλξης για όλη τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο. Ακόμη, θα είναι και άρρηκτα συνδεδεμένη με το πολεοδομικό ιστό της πόλης μας. Άρα, θα βοηθήσει και στην οικονομία αλλά και στην κοινωνική συνοχή της περιοχής μας.
Η βασική αντίδραση, αν καταλαβαίνω καλά, παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες για τη μαρίνα, αφορά την οικιστική ανάπτυξη εντός της. Αυτό σας βρίσκει σύμφωνο;
Αυτό που θέσαμε από την αρχή ήταν ότι, όσον αφορά στη χρήση, δεν θα θέλαμε να δημιουργηθούν σε τόσο μεγάλο βαθμό κατοικίες αλλά και ξενοδοχεία. Αυτή η μορφή εκμετάλλευσης θα θέλαμε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερη. Δηλαδή, θα θέλαμε να δημιουργηθεί αναψυχή και τουρισμός, με την έννοια της εστίασης, των χώρων που θα οδηγήσουν κόσμο στην Καλαμαριά και λιγότερο στις κατοικίες ή στα ξενοδοχεία.
Από κει και πέρα, η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου το εξέφραζε σαφώς αυτό το αίτημα και θέλω να πιστεύω ότι και στη φάση της έγκρισης της ΜΠΕ, όλα αυτά θα γίνουν αποδεκτά από το υπουργείο. Βέβαια, με παραξενεύει που ξεκίνησε η δημοπράτηση, δηλαδή βγήκε η πρόσκληση ενδιαφέροντος στον αέρα, χωρίς να υπάρχει εγκεκριμένη στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που να ορίζει επακριβώς ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο μπορεί να κινηθεί κάποιος. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι κανένας επενδυτής θα εκφράσει την άποψή του ή θα εκφράσει το ενδιαφέρον του αν δεν δει και ολοκληρωμένη τη στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Σε περίπτωση που εκπλαγείτε δυσάρεστα στο συγκεκριμένο ζήτημα, δείτε δηλαδή μία εξέλιξη η οποία δεν ταιριάζει με αυτά που περιγράψατε μέχρι εδώ, είστε αποφασισμένος να συγκρουστείτε, να σταθείτε δηλαδή περισσότερο στο πλευρό της Καλαμαριάς, παρά στη μεριά του έργου;
Εγώ όποια άποψη και να εκφράσω, θα είμαι στο πλευρό της Καλαμαριάς. Η πρώτη άποψη των κατοίκων της Καλαμαριάς είναι ότι επιτέλους κάτι πρέπει να αλλάξει στο παραλιακό μέτωπο. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι, τουλάχιστον στα μεγάλα ζητήματα, θα πρέπει κατά το πλείστον να γίνουν αποδεκτά. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ μία αξιοποίηση της μαρίνας χωρίς να έχουμε τον χώρο για τους ψαράδες, δηλαδή χωρίς το αλιευτικό καταφύγιο.
Δεν μπορώ να δεχτώ μία Καλαμαριά στην οποία ο Δήμος Καλαμαριάς δεν έχει καμία επαφή με τη θάλασσα. Άρα θεωρώ προαπαιτούμενο και την παραχώρηση της Πλαζ. Χωρίς τέτοια βασικά ζητήματα να έχουν λυθεί, προφανώς δεν θα είμαστε θετικοί στο να προχωρήσει το δημόσιο σε καμία αξιοποίηση. Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ ξέρουμε ότι επειδή η Θεσσαλονίκη είναι πολύ μακριά από την Αθήνα που λαμβάνονται οι αποφάσεις, τώρα είναι η στιγμή που μετράει περισσότερο από κάθε άλλη η άποψη του δήμου και αυτή η άποψη θα εκφραστεί σαφώς προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αν το πιάσουμε λίγο στο σύνολό του το θαλάσσιο μέτωπο, η Καλαμαριά διαθέτει πραγματικά μία Ριβιέρα η οποία θα μπορούσε να είναι το πρότυπο για όλη την Ελλάδα, ίσως και για όλη την νοτιοανατολική Ευρώπη. Ξεκινώντας από το Ποσειδώνιο και δώθε, αυτό που συναντά κανείς είναι μία εικόνα απίστευτης εγκατάλειψης. Μία εικόνα που δεν τιμά την περιοχή. Μπαίνοντας στο γραφείο σας είδα κάτω, στην είσοδο του δημαρχείου, μία φωτογραφία ανθρώπων, έναν αιώνα πριν, να απολαμβάνουν τη θάλασσα, την ακτή. Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει, για μία σειρά από λόγους. Έχετε σκεφτεί συνολικά την ανάπλαση όλου αυτού του μετώπου και από τι εξαρτάται και μπλοκάρεται διαρκώς ένα τέτοιο σχέδιο;
Το πρώτο μας αίτημα, το πρώτο έργο του ζητήσαμε, το οποίο δυστυχώς δεν έχει καν μελετηθεί, οπότε φτάσαμε να ζητήσουμε τη μελέτη του και όχι το έργο αυτό καθεαυτό, είναι η ανάπλαση του άξονα Σοφούλη-Πλαστήρα. Η Καλαμαριά δεν ξεκινάει από το Ποσειδώνιο. Το παραλιακό μέτωπο στο Κελλάριο ανήκει στη Θεσσαλονίκη. Ξεκινάει από το ύψος της ακτής Ντοβίλ, από το κατάστημα “Shark” και εκτείνεται μέχρι την Mίκρα. Είναι ένα παραλιακό μέτωπο 6 χιλιομέτρων περίπου, στο οποίο δυστυχώς ο Δήμος Καλαμαριάς δεν έχει ούτε ένα μέτρο. Αυτό από μόνο του δίνει ένα άλλοθι, που ίσως έκανε και το δήμο μέχρι στιγμής να μην έχει αγωνιστεί σθεναρά για να αλλάξει η κατάσταση και να έχει αυτή την υποβάθμιση που έχει μέχρι τώρα. Στο μυαλό το δικό μου δεν υπάρχει αυτό το άλλοθι. Είτε είναι του Δήμου της Καλαμαριάς, είτε όχι, είναι μία έκταση που θα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να βελτιωθεί.
Εμείς το πρώτο αίτημα που κάναμε ήταν προς το υπουργείο τουρισμού, ζητώντας την πληρωμή, την εκταμίευση ενός αρκετά σημαντικού ποσού για τη μελέτη του άξονα Σοφούλη- Πλαστήρα. Μία ανάπλαση η οποία είχε δύο σκέλη. Εκτός από αυτόν τον άξονα, σε συνεννόηση το δήμο Θεσσαλονίκης καταφέραμε να ζητήσουμε (έχοντας πληροφορίες ότι στο άμεσο μέλλον θα εγκριθεί κιόλας), μία μελέτη με δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος είναι ο άξονας Σοφούλη Πλαστήρα. Θα μιλάμε για μία πεζοδρόμηση, που θα έχει ένα σαφή χώρο για να προχωρούν οι πεζοί (όχι πεζοδρόμηση της οδού, προφανώς θα υπάρχει κίνηση οχημάτων) και ένας ποδηλατόδρομος, ο οποίος θα θυμίζει μία σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Αν μη τι άλλο, δίπλα στη θάλασσα, ένας δρόμος αρκετών χιλιομέτρων, νομίζω περίπου 4,5 χιλιομέτρων, ο οποίος θα δίνει το δικαίωμα στον Καλαμαριώτη αλλά και στον Θεσσαλονικιό και στον οποιοδήποτε επισκέπτη, να κάνει εύκολα το ποδήλατό ή τον περίπατό του.
Δεν μείναμε εκεί αλλά την πρόταση την προτείναμε από κοινού με το δήμο Θεσσαλονίκης, σε συνεννόηση με τον δήμαρχο Κωνσταντίνο Ζέρβα, και βάλαμε και ένα δεύτερο σκέλος: Την ενοποίηση του παραλιακού αυτού μετώπου της Καλαμαριάς με το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, το κομμάτι από το Ποσειδώνιο και τον Κελλάριο όρμο, όλο αυτό το κομμάτι, το οποίο είναι το πιο υποβαθμισμένο ως ένα βαθμό κομμάτι του Θερμαϊκού. Αν γίνει αυτό, θα μιλάμε για μία ενοποιημένη ζώνη περιπάτου και ζώνη ποδηλάτου, από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέχρι τη σημερινή Ρέμβη στη Κρήνη. Δηλαδή, ένα τεράστιο έργο που θα αλλάξει τη φυσιογνωμία συνολικά της πόλης.
Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι στο παραλιακό μας μέτωπο έχουμε το στρατόπεδο Κόδρα μαζί με το Παλατάκι, την Πλαζ της Αρετσούς, την οποία ευελπιστούμε σύντομα να έχει ο δήμος Καλαμαριάς, τη μαρίνα της Καλαμαριάς, το αλιευτικό καταφύγιο, που και αυτό θέλουμε να ζωντανέψει μιας και το βρήκαμε απενταγμένο από το πρόγραμμα αλιείας και προσπαθούμε με ηλεκτροσόκ να το επαναφέρουμε σε τροχιά υλοποίησης.
Αλλά και το νοσοκομείο “Παναγία”, για το οποίο, ως δημοτικό συμβούλιο ζήτησαμε από την περιφέρεια να δοθούν όλες αυτές οι χρήσεις που θα το ξαναδώσουν ζωή. Οπότε, μπορεί να φανταστεί κανείς το παραλιακό μας μέτωπο, έχοντας για παράδειγμα στο μυαλό του ένα ξενοδοχείο στο Παναγία, μία μαρίνα η οποία θα μπορεί ο καθένας να επισκεφθεί όπως συμβαίνει σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες αποτελούν πηγή ζωής και σημείο συνάντησης όλων των δημοτών, μία πλαζ Αρετσού, ένα κινηματογράφο αλλά και τη ζώνη παραλίας με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες της. Γιατί μην ξεχνάμε τα τελευταία χρόνια πήρα αρκετές μετρήσεις. Δηλαδή το 2019 και το 2020 δεν είχαμε καμία απαγορευτική μέτρηση για το νερό στην πλαζ. Οπότε σιγά σιγά και αυτό μπορεί να μπαίνει στο μυαλό μας, ότι όλοι αυτοί οι οποίοι καθημερινά βουτάνε, γιατί ναι μεν είδατε αυτή τη φωτογραφία στο ισόγειο αλλά μπορώ να σας φέρω φωτογραφίες σημερινές, που είναι χειμώνας, από αρκετό κόσμο ο οποίος επισκέπτεται την παραλία μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε έναν καθαρισμό της παραλίας που κάναμε τον Ιούλιο, ακολούθησε μία περίοδος τριών μηνών, που καθημερινά είχε τουλάχιστον 10 ομπρέλες παράλληλα με την οδό Σοφούλη, στο Καραμπουρνάκι, από ανθρώπους οι οποίοι ζούσαν και κάναν την καθημερινή τους βουτιά. Και αυτό χωρίς να είναι επικίνδυνο. Τα νούμερα τα βλέπουμε. Βέβαια, υπάρχει ένας υποβαθμισμένος ποιοτικά βυθός, καθώς υπάρχει μία λάσπη στο βυθό, παρόλα αυτά όμως, το νερό από τις μετρήσεις που βγαίνουν δεν είναι απαγορευτικό. Δεν παίρνει γαλάζια σημαία αλλά δεν απαγορεύεται. Δεν είναι απαγορευτικό όσον αφορά τις μετρήσεις των ιών και των βακτηριδίων.
Έτσι όπως μου περιγράψατε το σχέδιό σας αυτό και την πρόταση που καταθέσατε προς τη μεριά της Αθήνας για όλο αυτό τον άξονα του θαλάσσιου μετώπου ακούγεται ιδανικό. Πρέπει να σας πω, όμως, ότι τέτοιου σχέδια τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ακούσει πάρα πολλά. Επί όλων των δημαρχειών, επί όλων των κυβερνήσεων και τα λοιπά. Τι μπορεί αυτή τη φορά να μας κάνει λιγότερο καχύποπτους, κατά τη γνώμη σας, και να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό;
Νομίζω το αποτέλεσμα θα μας πείσει. Έχουμε φτάσει ευτυχώς ή δυστυχώς να είμαστε τόσο δύσπιστοι, ίσως πολλές φορές και όχι άδικα, με αυτά που έχουμε ζήσει, αλλά αυτή η δυσπιστία δεν ξεπερνιέται πολύ εύκολα. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι οι πράξεις που έχουμε κάνει για να οδηγηθούμε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οι πράξεις είναι ότι όντως, όταν ήρθε η περιφέρεια και ρώτησε την άποψή μας, εμείς ως δημοτικό συμβούλιο πλέον είπαμε ότι θέλουμε να δοθεί η χρήση του τουρισμού και αναψυχής στο πρώην νοσοκομείο Παναγία. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο χώρος θα μπορεί πλέον από τον ιδιοκτήτη του να λειτουργήσει ως ένα πεντάστερο ξενοδοχείο μιας και η θέση του σε κάτι τέτοιο σε οδηγεί. Έχουμε κάνει κινήσεις για το αλιευτικό καταφύγιο όσες δεν έχουν γίνει ποτέ. Αύριο κιόλας έχω πάλι μία τηλεδιάσκεψη από κοινού με τον μελετητή, τον κύριο Χριστόπουλο και με φορείς από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης.
Θεωρώ ότι η μαρίνα της Αρετσούς προχωράει, καθώς έχει βγει η πρόσκληση ενδιαφέροντος. Για το κομμάτι της Πλαζ, θεωρώ ότι εντός του 2021, θα καταφέρουμε να έχουμε μία απάντηση, η οποία ευελπιστώ να είναι θετική και να ανήκει στο δήμο ώστε να μπορούμε να κάνουμε έργο. Και το στρατόπεδο Κόδρα, το οποίο είναι ενοποιημένο και με το Παλατάκι και με όλους αυτούς του χώρους. Πιστεύω ότι οι κάτοικοι της Καλαμαριάς, που έχουν τέτοιες ευαισθησίες και επισκέπτονται τακτικά το χώρο, διαπιστώνουν ότι κάθε μέρα η κατάσταση βελτιώνεται.
Αν δείτε πριν ένα χρόνο και τώρα το χώρο του στρατοπέδου Κόδρα, θα καταλάβετε πόσο τεράστια είναι η διαφορά, πόσο πιο ασφαλής και πόσο πιο όμορφος είναι αυτός ο χώρος. Νομίζω ότι αν δεν είχαμε και τις δυσλειτουργίες, του ότι πρέπει να λειτουργήσουμε με όρους δημοσίου και για το καθετί να περνάνε μήνες για να κάνουμε συμβάσεις, για να βρούμε προμηθευτές και να δούμε αναδόχους, όλα αυτά θα ήταν ακόμη πιο γρήγορα. Παρόλα αυτά, σε βάθος τετραετίας θα έχουμε δει πολύ μεγάλες αλλαγές στο παραλιακό μας μέτωπο. Αν μη τι άλλο θα έχουμε καταλάβει ότι γίνονται έργα. Μπορεί να μην έχουν ολοκληρωθεί όλα, αλλά θα είναι εμφανή τα σημάδια της αλλαγής.
Βέβαια υπάρχει και από την άλλη μεριά και αυτός ο απροσδιόριστος παράγοντας που δεν έχει να κάνει με μας ή με τη δική μας βούληση. Αυτό φοβάστε ότι μπορεί να το ξαναβρούμε μπροστά μας με κάποιο τρόπο;
Συνεχώς μπορεί να το βρίσκουμε μπροστά μας. Παρόλα αυτά, αυτό που πιστεύω είναι ότι όταν ένας χώρος μένει αναξιοποίητος δεν μας φταίει κανένα από τα EPEV όταν έρχεται και λέει αυτό θα το αξιοποιήσω εγώ. Είναι τέτοια η κατάσταση στο Ελληνικό δημόσιο και στα οικονομικά του κράτους μας. Αλλά νομίζω ότι και γενικότερα είναι οι συνθήκες τέτοιες, που όταν κάποιος χώρος μένει αναξιοποίητος και δεν αγκαλιάζεται από την τοπική κοινωνία, μοιραία θα οδηγείται σε κάποια τέτοια κατεύθυνση. Γι’ αυτό, εκείνο που έχω να πω είναι ότι πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά, από κοινού. Και για το λόγο αυτό, είμαι πολύ χαρούμενος που οι αποφάσεις που αφορούν στο παραλιακό μέτωπο ήταν σχεδόν ομόφωνες, με μόνο τρεις αρνητικές απόψεις στο δημοτικό συμβούλιο. Οι αποφάσεις που αφορούν στο Κόδρα παίρνονται από μία διαπαραταξιακή επιτροπή, που συμμετέχουν οι αρχηγοί των παρατάξεων αλλά προετοιμάζονται και από μία επίσης διαπαραταξιακή ομάδα εργασίας, η οποία απαρτίζεται από επιστήμονες που λύνουν κάθε πρόβλημα το οποίο συναντάμε. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας μας έχει φέρει και αυτά τα αποτελέσματα. Δείχνει ότι υπάρχουν κάποια θέματα που είναι πάνω από οποιαδήποτε διαφορά, είτε πολιτική είτε παραταξιακή, για τα δρώμενα της Καλαμαριάς, και νομίζω ότι αυτό θέλει και ο κόσμος. Δεν θέλει ο κόσμος ούτε να διαφωνήσουμε στα αυτονόητα ούτε να χρησιμοποιηθούν ένθεν και ένθεν για εκμετάλλευση αυτά τα έργα.
Αυτά τα έργα και αυτές τις ευκαιρίες πρέπει να τις πιάσουμε γιατί μετά θα το μετανιώσουμε. Νομίζω ότι τέτοιες ευκαιρίες και τέτοιες υποχρεώσεις που έχουμε προς τις επόμενες γενιές δεν πρέπει να τις βάλουμε μέσα στο συρτάρι. Οφείλουμε να κάνουμε το μνημείο προσφυγικού Ελληνισμού στη Πλαζ της Αρετσούς, στα απολυμαντήρια. Οφείλουμε να βρούμε μία λύση για το Κόδρα, οφείλουμε να φτιάξουμε το αλιευτικό καταφύγιο για τους ψαράδες και νομίζω ότι αυτό πρέπει να μας βρίσκει όλους τους Καλαμαριώτες ενωμένους για να δείχνουμε μία σοβαρή εικόνα και να αντιμετωπιζόμαστε σοβαρά και από την κεντρική Πολιτεία.
Για το Κόδρα συγκεκριμένα, σαφώς και είναι ευπρόσδεκτες όλες αυτές οι ενέργειες που κάνατε αυτόν τον ενάμιση χρόνο, έχει κανείς την αίσθηση, όμως, παρακολουθώντας όλες αυτές τις εξελίξεις, ότι απέχουμε ακόμα από τη στιγμή που θα ακούσουμε ότι το Κόδρα είναι πια μία καθαρή ιστορία και προχωράμε σε μία μελέτη για την αξιοποίησή του. Είμαστε μακριά ή κοντά;
Όχι, μακριά δεν είμαστε. Αυτό που είπα και προεκλογικά, εγώ ίσως και ως μηχανικός ήμουν πάντα αρκετά προσγειωμένος και δεν μου άρεσαν τα “θα”. Θέλουμε να καταφέρουμε εντός της τετραετίας να το κάνουμε στοιχειωδώς προσβάσιμο, ασφαλές και να έχουμε ξεκινήσει να μελετάμε. Παρόλο Που ότι αντιμετωπίσαμε τον κορονοϊό τον πρώτο ενάμιση χρόνο της διοίκησής μας, ο οποίος καταλαβαίνουμε όλοι ότι αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο, καταφέραμε αυτή τη στιγμή να έχουμε κάνει διοικητική αποβολή σε όλες τις επικινδυνότητες που υπήρχαν. Είτε αυτές ήταν σκυλιά, είτε περιστέρια, είτε διάφοροι χρήστες που ήταν μέσα στο στρατόπεδο, από μελίσσια, άνθρωποι που κατοικούσαν κλπ, όλα αυτά έχουν εκδιωχθεί από αυτόν το δημόσιο χώρο.
Υπάρχει ένα πρόβλημα που αφορά στο ιδιοκτησιακό κομμάτι του στρατοπέδου Κόδρα, το οποίο καθημερινά αντιμετωπίζεται από τις υπηρεσίες μας. Αλλά από κει και πέρα τα πρώτα βήματα του να κινηθούμε προς την ασφάλεια, να έχουμε ήδη φτάσει σε ένα σημείο που να σχεδιάζουμε και να έχουμε δρομολογήσει το να περιφραχθούν όλα αυτά τα κτίρια, να φωτιστούν, να γίνει το ειδικό χωρικό σχέδιο που θα προβλέπει το τι μέλλει γενέσθαι με το στρατόπεδο Κόδρα, να γίνει ο στρατηγικός σχεδιασμός για το στρατόπεδο και όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο και σε μία περίοδο με τον ιό, με υπολειτουργία υπηρεσιών, νομίζω ότι είναι ένα καλό δείγμα ότι όντως προχωράμε προς αυτή την κατεύθυνση και όντως εγγυόμαστε ότι στο τέλος της τετραετίας θα έχουμε υλοποιήσει αυτά που είχαμε εξαγγείλει. Ότι θα είναι όντως το στρατόπεδο ένα πάρκο πλέον και δεν θα μιλάμε για το στρατόπεδο Κόδρα αλλά θα μιλάμε για το πάρκο Κόδρα, και όχι μόνο θα είναι ασφαλές αλλά θα έχουμε προχωρήσει στο φωτισμό, θα έχουμε τη σύμφωνη γνώμη των υπηρεσιών οι οποίες μέχρι τώρα ήταν αντίθετες στο οτιδήποτε ζητούσε ο δήμος, γιατί λίγο πολύ δεν πίστευαν ότι έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι σοβαρό. Πλέον οι υπηρεσίες έχουν πειστεί και έχουν συνταχθεί με το δήμο. Είτε αυτές είναι οι εφορείες αρχαιοτήτων είτε είναι η εφορεία νεωτέρων μνημείων, είτε είναι η δασική υπηρεσία.
Πλέον όλοι έχουν καταλάβει ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι να διασφαλίσουμε και το φυσικό πλούτο αλλά και την αρχιτεκτονική και ιστορική κληρονομιά μας και για το λόγο αυτό είναι στο πλευρό μας. Από κοινού παίρνουμε τις εγκρίσεις και πράττουμε καθημερινά για τη βελτίωση του πάρκου Κόδρα.
Με το Παλατάκι τι γίνεται; Αυτό το σχέδιο για το μουσείο προσφυγικού Ελληνισμού προχωράει; Είναι στα σχέδια ή συζητάμε κάτι άλλο πια;
Η αλήθεια είναι ότι το μνημείο για τον προσφυγικό ελληνισμό το συζητάμε για τα απολυμαντηρια για κάτω, για τη Πλαζ της Αρετσούς. Το Παλατάκι έχει ένα ιδιαίτερο καθεστώς. Μόλις τώρα το φθινόπωρο πριν λίγους μήνες έχασε την αρμοδιότητά του, έληξε το παραχωρητήριο που είχε το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και πλέον έχουμε αντιληφθεί ότι συνομιλητής μας είναι ο φερόμενος ιδιοκτήτης, η ΕΤΑΔ.
Από κει και πέρα είναι στις άμεσες προτεραιότητές μας, να σχηματίσουμε μία ξεκάθαρη άποψη σαν δημοτικό συμβούλιο για το τι θέλουμε στο χώρο του Κυβερνείου και να οδηγηθούμε και για αυτόν τον σκοπό σε συναντήσεις και σε διαπραγματεύσεις με την ΕΤΑΔ. Από εκεί και πέρα τα πρώτα θέματα που θέσαμε στην ΕΤΑΔ, επειδή δεν μπορούμε όλα να τα βάζουμε σε ένα τσουβάλι και να τα πετάμε, ήταν η Πλαζ της Αρετσούς και το σχολείο που θέλουμε να φτιάξουμε στην επέκταση, για το οποίο έγινε τόσος ντόρος. Αυτά τα δύο ζητήματα, νομίζω, ότι άμεσα θα λυθούν προς όφελος του δήμου. Οπότε το επόμενο βήμα θα είναι να ανοίξουμε την κουβέντα για το Παλατάκι και για κάποιες άλλες εκτάσεις που ανήκουν στην ΕΤΑΔ και πρέπει και αυτές να παραχωρηθούν στο δήμο.
Για να αφήσουμε τη θάλασσα, ένα τελευταίο πράγμα που θέλω να σας ρωτήσω είναι το εξής: Νομίζω ότι πονάει τον κάθε ένα Θεσσαλονικιό ότι η Πλαστήρα, ως τόπος αναψυχής και περιπάτου, μέχρι τη δεκαετία του 80 πρωταγωνιστούσε στη ζωή της Θεσσαλονίκης. Σήμερα υπάρχει μία παρακμή. Έχετε κάτι στο νου σας για αυτό, για να αντιστραφεί η εικόνα αυτή της περιοχής;
Όλα αυτά που αναφέραμε μέχρι τώρα είναι αυτά που θα δώσουν ζωή. Και αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι αν η Καλαμαριά δεν δώσει βάση στο παραλιακό της μέτωπο, δεν θα ζωντανέψει. Η ζωή της Καλαμαριάς είναι η θάλασσά της και από κει πρέπει να ξεκινήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ρίξουμε όλη τη βαρύτητα μας εκεί και να μην ασχοληθούμε με τις υπόλοιπες γειτονιές. Γιατί έχουμε γειτονιές, όπως αυτές της Κρήνης, του Φοίνικα και του Βότση Κηφισίας, που είναι αρκετά παραμελημένες. Οπότε θα πρέπει να κάνουμε μία συνολική δράση στα όρια του δήμου μας. Πάντα λίγο υπερβάλλοντας θα έλεγα δυνάμεις για το παραλιακό μας μέτωπο γιατί από εκεί θα ξεκινήσει η όλη ανάκαμψη του δήμου μας.
Επειδή είπατε γειτονιές, στην πραγματικότητα το μοναδικό πράγμα που να πει κανείς ότι άλλαξε εντυπωσιακά τις τελευταίες δεκαετίες είναι το κέντρο της Καλαμαριάς με τις πεζοδρομήσεις. Έδωσε μία τελείως άλλη δυναμική σε αυτή την περιοχή. Έχετε σκοπό να ακολουθήσετε αυτό το παράδειγμα και αλλού, με τα καλά και τα κακά του βέβαια για τα οποία θα σας ρωτήσω μετά.
Νομίζω ότι δεν είναι κάτι που είναι στα άμεσα σχέδιά μας. Έτσι κι αλλιώς ο πεζόδρομος Καλαμαριάς είναι αυτός που είναι, λειτουργεί αρκετά θετικά. Ίσως θα χρειαστεί άμεσα να κάνουμε και κάποια ανακατασκευή ή κάποιο ανασχεδιασμό του πεζόδρομου για να γίνει λίγο πιο λειτουργικός και να μην έχουμε αυτές τις αντιπαραθέσεις μεταξύ καταστημάτων και κατοίκων. Γιατί ξέρετε ότι αυτές οι χρήσεις πάντα είναι λίγο αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Παρόλα αυτά, ο σχεδιασμός θα πρέπει να τροποποιηθεί λίγο, για να μπορέσει να βελτιώσει αυτή την ανισορροπία που υπάρχει μέχρι στιγμής. Από κει και πέρα νομίζω ότι δεν υπάρχει, και με βάση τους κοινωνιολόγους, άλλο σημείο για να οδηγηθούμε σε τέτοιες πεζοδρομήσεις, τουλάχιστον αυτήν την ώρ και με αυτές τις συνθήκες. Όταν θα λειτουργήσει το μετρό και θα έχουμε αναπλάσεις στο παραλιακό μας μέτωπο, τότε τα συγκοινωνιακά δεδομένα θα είναι τελείως διαφορετικά και μπορεί να οδηγηθεί και προς εκεί η επιστημονική άποψη.
Επειδή μου είπατε για το μετρό, αυτή την ιστορία με την Πόντου, ήθελα να σας ρωτήσω για το μετρό, αν υπάρχει κανενός είδους συγκοινωνιακή μελέτη για μέσα στη Καλαμαριά. Δηλαδή το πώς θα φτάνει ο κόσμος σε αυτές τις στάσεις του μετρό, αν υπάρχουν προβλέψεις για πάρκινγκ, για δημοτική συγκοινωνία, όπου έγιναν τέτοιοι σταθμοί μετρό, στην Αθήνα τουλάχιστον. Αναμορφώθηκε συνολικά η πρόσβαση και η συγκοινωνία. Εδώ υπάρχει κάτι τέτοιο;
Δυστυχώς, έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Όπου έγινε μετρό πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα, οι δήμοι αναμορφώθηκαν συνολικά και δημιουργήθηκαν έργα τα οποία δεν είχαν και καμία σχέση με το μετρό. Δηλαδή δημιουργήθηκαν έργα που απείχαν χιλιόμετρα. Το να κάνεις μία πλατεία δύο χιλιόμετρα μακριά από τη γραμμή του μετρό, ήταν έργα τα οποία μάλλον δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με το μετρό. Παρόλα αυτά, σαν αντιστάθμισμα το μετρό προχώρησε και τα έκανε. Από την άλλη, τώρα, δεδομένων των συνθηκών και των οικονομικών και του δημοσίου, όλα αυτά έχουν περιοριστεί κατά πολύ. Βλέπουμε ότι το υπουργείο είναι πολύ πιο φειδωλό στις υποσχέσεις του και στα έργα του.
Δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοια αντισταθμιστικά όσον αφορά πλατείες και τα λοιπά αλλά οι μελέτες, οι συγκοινωνιακές, βιωσιμότητας και τα λοιπά, προφανώς έχουν γίνει. Δεν μπορούμε να κάνουμε ένα τέτοιο έργο χωρίς να έχουν γίνει αυτές οι μελέτες. Μελέτες οι οποίες όμως, σε μεγάλο βαθμό θα οδηγήσουν σε ελλιπή κάλυψη των αναγκών που θα υπάρξουν όσον αφορά στη στάθμευση, όσον αφορά στα καλύτερα συγκοινωνιακά δεδομένα. Ειδικά εάν δεν προχωρήσει το μετρό και το υπουργείο στην άμεση απαλλοτρίωση της οδού Πόντου και την κατασκευή αυτού του δρόμου, δεδομένου ότι πρόκειται για έναν δρόμο υπερτοπικού χαρακτήρα.
Είναι η δεύτερη είσοδος της Θεσσαλονίκης στο σχεδιασμό της, είναι η είσοδος για όλο το ανατολικό κομμάτι της Θεσσαλονίκης και την Καλαμαριά και νομίζω ότι η ανάγκη είναι επιτακτική. Θα πρέπει συνολικά ως Θεσσαλονίκη να βγούμε προς τα έξω ζητώντας αυτή την απαλλοτρίωση, η οποία αν σκεφτούμε το συνολικό κόστος του μετρό δεν ξεπερνάει το 1%, μιλάμε για μία απαλλοτρίωση που θα κοστίσει 10-12 εκατομμύρια. Δεν βλέπω κανένα λόγο να μην γίνει και να μην οδηγηθούμε σε μία ουσιαστική συγκοινωνιακή λύση, η οποία θα βοηθήσει οι τελευταίοι τρεις σταθμοί του μετρό να επικοινωνούν μεταξύ τους, γεγονός που θα βοηθήσει όχι μόνο στη λειτουργικότητα αλλά και στην ασφάλεια του μέσου σταθερής τροχιάς που θα είναι και το μοναδικό στην πόλη μας.
Τη δημοτική συγκοινωνία την έχετε σκεφτεί ποτέ;
Την έχουμε σκεφτεί αλλά ξέρετε ότι όλα αυτά τα δεδομένα δεν μπορείς να τα υλοποιήσεις και να τα εφαρμόσεις εάν δεν έχεις δεδομένες συνθήκες. Δεδομένων των συνθηκών που αλλάζουν μέρα με τη μέρα και έχοντας στον προγραμματισμό μας ότι από το 2023 θα υπάρχει το μέτρο υλοποιημένο, νομίζω ότι δεν είναι φρόνιμο να κάτσουμε και να σχεδιάσουμε μία αστική συγκοινωνία δημοτική, η οποία εν τέλει, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα, δεν θα είναι λειτουργική. Άρα θα πρέπει να φροντίσουμε να εγκατασταθούν κάποιες χρήσεις όπως είναι ενός λειτουργικού ΟΑΣΘ ή όποιων συγκοινωνιών υπάρχουν αστικών, ενός μετρό λειτουργικού και μετά με βάση τις μετρήσεις και τα δεδομένα που θα υπάρχουν, να σκεφτούμε και τη δημοτική συγκοινωνία. Η οποία πάντα είναι μέσα στις βλέψεις μας γιατί έχουμε περιοχές οι οποίες δεν εξυπηρετούνται από άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς.
Ήδη τώρα και στο Τρίτση σχεδιάζαμε την αγορά κάποιων λεωφορείων ηλεκτροκίνητων για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τη δημοτική μας συγκοινωνία. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε αυτά τα χρήματα που δίνονται προς τους δήμους, χωρίς όμως αυτή τη στιγμή να έχουμε ακριβή δεδομένα για το ποια θα είναι η δημοτική συγκοινωνία και ποια η πλήρη μελέτη της συγκοινωνίας αυτής.
Σε σχέση με το αυτοκίνητο στην Καλαμαριά, έχει κανείς την αίσθηση κυκλοφορώντας ότι υπάρχει μία απαξίωση των πάρκινγκ στην περιοχή. Υπάρχουν πάρκινγκ τα οποία δεν χρησιμοποιούνται και ο επισκέπτης ή ο κάτοικος που πλησιάζει το κέντρο της πόλης, ψάχνει να αφήσει το αυτοκίνητο για ώρες σε ένα δρόμο. Είναι μία νοοτροπία που καλλιεργήθηκε πάρα πολλά χρόνια.
Καλλιεργήθηκε από την έλλειψη της δημοτικής αστυνομίας. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα στο οποίο αναλάβαμε πρωτοβουλία ως Δήμος Καλαμαριάς. Εγώ προσωπικά μίλησα τουλάχιστον με 20 δημάρχους της Βορείου Ελλάδος, οι οποίοι δεν έχουν δημοτική συγκοινωνία. Έχουμε ξεκινήσει μία σειρά επαφών με το Υπουργείο εσωτερικών για τις οποίες, τώρα με τον νέο αναπληρωτή υπουργό, θα συνεχίσουμε την ενημέρωση για να βρούμε λύση σε αυτό το πρόβλημα. Αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι είναι ότι πρέπει να συσταθεί η δημοτική αστυνομία.
Γνωρίζουμε όλοι ότι είναι και από τις υπηρεσίες οι οποίες είναι και ανταποδοτικές. Δηλαδή από τη μία φέρνει κάποια έσοδα τα οποία επιχορηγούν ή καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων της μισθοδοσίας και των όποιων άλλων εξόδων. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να τη συστήσουμε αυτή τη στιγμή και αδυνατεί το υπουργείο εσωτερικών να μας δώσει την έγκριση, γιατί δεν υπάρχουν τα κέντρα εκπαίδευσης των δημοτικών αστυνομικών. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή έχει περίπου στα 10 χρόνια που έχουν κλείσει τα δύο κέντρα εκπαίδευσης που λειτούργησαν.
Θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο για την επιμόρφωση αυτών που θα αναλάβουν το έργο. Καλύτερα να αργήσουν και να είναι καλά εκπαιδευμένοι οι δημοτικοί αστυνόμοι, παρά να τους έχουμε αύριο και να είναι ελλιπώς επιμορφωμένοι. Νομίζω ότι θα πρέπει να το δούμε σοβαρά αυτό το ζήτημα και να λυθεί. Έχουμε κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις προς όλα τα όργανα στη ΠΕΔ, στη ΚΕΔΕ, στο υπουργείο εσωτερικών για να λυθεί όσο γίνεται το συντομότερο δυνατό.
Για τις Καπναποθήκες υπάρχει καμία πρόβλεψη;
Οι καπναποθήκες επίσης ένα ζήτημα αγροτικής ανάπτυξης. Μετά την απόφαση που βγήκε τελευταία, έχουμε κάνει μία νύξη στον προηγούμενο υπουργό αγροτικής ανάπτυξης. Προκρίνουμε, αυτή τη στιγμή, ως Καλαμαριά, να λύσουμε το θέμα του αλιευτικού καταφυγίου. Είναι το αλιευτικό καταφύγιο, είναι το καταφύγιο των αδέσποτων και η αξιοποίηση του χώρου των καπναποθηκών. Και τα τρία έχουν τεθεί στο αρμόδιο υπουργείο, απλά επειδή είχαμε και την πρόσφατη αλλαγή του υπουργού, ανέλαβε ο κύριος Σπήλιος Λιβανός, ήθελε λίγο χρόνο για να μελετήσει το φάκελο και το ζήτημα. Θεωρώ ότι όπου υπάρχει δομημένη και ολοκληρωμένη πρόταση από τους δήμους, θα δίνονται λύσεις. Προσπαθούμε να έχουμε τον προγραμματισμό και το σχέδιο για να μπορούμε να χτυπάμε πόρτες ελπίζοντας σε κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα ώστε να τύχουμε μιας σοβαρής αντιμετώπισης.
Μία τελευταία ερώτηση. Αν βάζατε με σειρά προτεραιότητας τα ζητήματα που σας απογοητεύουν στην προσπάθειά σας τη διάρκεια αυτού του ενάμιση χρόνου, θα ήταν πρώτα αυτή η γραφειοκρατία, η απροθυμία συνεννόησης μεταξύ των φορέων ή κάτι άλλο;
Η αλήθεια είναι ότι σαν χαρακτήρας δεν απογοητεύομαι εύκολα. Δεν έχουμε χάσει την ελπίδα μας, δεν έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας. Το αποτέλεσμα αλλά και οι ώρες τις οποίες καταφέρνουμε να δουλεύουμε το αποδεικνύουν αυτό. Από κει και πέρα, όντως υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Η κυριότερη δυσκολία όσον αφορά στην ψυχολογία μας πιο πολύ, είναι όταν εργάζεσαι και αυτός ο κόπος σου πάει στράφι.
Οπότε, οι λόγοι οι οποίοι μπορεί να οδηγήσουν να πάει στράφι η δουλειά μας σε κάποια θέματα είναι είτε το να μη συναντήσεις ευήκοα ώτα όταν πηγαίνεις σε ένα υπουργείο, είτε το να μη συναντάς εδώ στον τόπο σου υγιή κριτική, να βλέπεις ότι όλα γίνονται για την αντιπολίτευση, και δεν μιλάω μόνο για τους αιρετούς.
Ας μην ξεχνάμε εδώ πέρα, στη Καλαμαριά, οι συνθήκες είναι δεδομένες υπάρχουν κάποιοι φορείς εξουσίας που λειτουργούν παραδοσιακά εντός της Καλαμαριάς, οι οποίοι σε ότι καινούργιο έρχεται θέλουν να αντιδράσουν. Εμείς αυτό που δείχνουμε είναι ότι θέλουμε να δουλέψουμε, δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Το δείξαμε από την αρχή σαν ομάδα, το δείχνουμε κάθε φορά ότι αυτό που κάνουμε είναι δουλειά. Δεν απογοητευόμαστε. Ότι και να αντιμετωπίσουμε, είτε σαν κακή κριτική είτε σαν κλειστές πόρτες σε δύο υπουργεία, εμείς πιο πολύ θα δυναμώνουμε και πιο δυνατά θα χτυπάμε τις πόρτες.
Αυτό κάνουμε αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε και ελπίζω ότι όλοι οι συνδημότες μας να το αντιληφθούν αυτό. Πάρα πολλοί που συναντάω στους δρόμους, το έχουν ήδη αντιληφθεί και νομίζω ότι φαίνεται και η διαφορά έξω στους δρόμους. Φαίνεται ότι ο κόσμος έχει έναν ενθουσιασμό σε καθετί καινούργιο που βλέπει, είτε από μία λάμπα, είτε από ένα δρόμο, είτε από έναν κάδο, είτε από το ότι αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα ζητήματα με μεγάλα έργα που αλλάζουν τη φυσιογνωμία μίας πόλης. Στο χέρι όλων μας είναι αυτά τα έργα να έχουν συνέχεια. Εμείς είμαστε και θα είμαστε εδώ και θα δουλεύουμε για τον τόπο μας γιατί αυτό αγαπάμε, τους συμπολίτες μας, τους συνδημότες μας και τον τόπο που μεγαλώνουμε εμείς και οι οικογένειές μας.
Γιώργος Τούλας parallaximag